Dat was de eerste kennismaking met mijn buurman toen we in Kroatië kwamen wonen. Ik vroeg hem of het normaal was dat die honden in het dorp beneden altijd maar blaften.
Honden die altijd maar blaffen zijn niet waaks maar gefrustreerd weet ik uit ervaring. Het is het lot van vele tienduizenden honden die in Kroatië massaal aan de ketting liggen. Hoe schameler het bezit, hoe veel te meer honden. Viervoeters met geen enkele andere functie dan te waken over bezit dat het stelen niet waard is. Variërend van een stuk touw gewoon om de nek gebonden tot een soort waslijn in de lucht waardoor het dier in ieder geval nog wat beweging heeft.
Dierenleed kan ik niet aanzien. Mijn hart is er te week voor. Wanneer ik vroeger met de trein langs Bodegraven reed wendde ik altijd mijn hoofd af om de wachtende koeien en varkens voor het slachthuis niet te hoeven zien.
Voor mij is het een dagelijks feest om bij het ontwaken de kat langs je benen te voelen kroelen. Ik geef de vele vogels rondom ons huis te eten. Er zitten er honderden. Het is een feest van kleuren en geluiden. Ons huis is omgeven door vossen, herten, uilen en wilde zwijnen. Beren bevinden zich nu op nog geen tien kilometer meer van ons huis liet ik me vertellen door een jager.
Het heeft een paar maanden geduurd voordat ik over het gemis heen was van mijn hond Benny die ik meer dan vijftien jaar bij mij heb gehad. Zijn foto hangt bij ons in de woning en de goede herinneringen en zijn vriendschap bewaar ik voor altijd in mijn hart.
Wanneer je het scheppingsverhaal leest dan merk je dat God de dieren vooraleerst als gezelschap aan Adam gaf. Ook moest hij de dieren namen geven. We zijn gemaakt om in harmonie met de dieren om ons heen te leven. Ik vind het naar als mensen hun hond niet eens een naam geven omdat het maar een hond is.
Toen ik in 2003 voor het eerst op vakantie ging in Kroatië waarschuwde het gezin waar wij overnachten dat ik als man niet met een hond moest gaan wandelen. Dat was 'not done'. De boodschap er achter was duidelijk. Het is niet alleen omdat je anders niet voor vol wordt aangezien maar ook voor je eigen veiligheid.
Vol goede moed begon ik namelijk na onze emigratie met onze huishond Joey aan mijn dagelijkse wandelingen door het dorp beneden.Ik merkte dat mijn hond steeds onrustiger werd van de "taal" die al die andere honden uitzonden naar hem. Mijn ontspannen dagelijkse wandelingen door de Hengstdijkse polder staan wel in schril contrast met wat ik hier meemaakte. Er is namelijk ook nog een tweede groep hondenbezitters die vindt dat de hond ook wel los op het erf kan. Ook zij doen geen moeite om de hond uit te laten. Het gebeurde regelmatig dat zo''n erf niet goed was afgesloten en ik en mijn hond werden aangevallen. Het is altijd goed afgelopen maar mijn vrouw mocht van mij niet met de hond wandelen zonder pepperspray mee te nemen.
Voor mijn fototochten heb ik nu naast de camera ook altijd standaard pepperspray in het dashboard kastje. Men is hier niet gewoon aan landschapsfotografen buiten de gebaande wegen en bekende plekken. Vaak wordt ik aangezien voor iemand van de overheid. Dus reden genoeg om de hond van de ketting te halen en zonder waarschuwing op mij af te sturen.
De vrouw in het dorp beneden keek mij wat onwezenlijk aan toen ik vroeg of zij haar honden 's avonds niet binnen kon doen (zij had er acht in een kooi). Ik zei dan altijd dat onze zoon zo moeilijk kon slapen. Ik merk dat kinderen beter werken op het gemoed van mensen dan mijn persoonlijke frustraties. Maar haar gezicht had zulk een uitdrukking waarin ondanks vriendelijkheid en verbazing toch duidelijk onze twee werelden niet bij elkaar kwamen. 'Nee, dat was niet mogelijk', zei zij. Haar man was jager en trouwens de honden mochten een paar keer per jaar uit die kooi, dat was toch al heel wat. Daarbij waren de honden nodig om de vossen op afstand te houden voor de kippen. Ik noteerde welgeteld vijf kippen. Dus dat betekent per kip twee waakhonden!
Natuurlijk kan het ook anders. Wie door Zagreb rijdt ziet overal mensen hun hond uitlaten. De andere wereld begint in de dorpen waar iedere wandelaar of vreemdeling steevast op een kakafonie van allerlei toonsoorten geblaf kan rekenen. Iedereen die ook maar overweegt om een huisje te huren in Kroatië (geldt ook aan de kust) doet er goed aan om te kijken of het huisje niet midden in een dorp staat.
Op onze bezoekrondes in de afgelegen gebieden van Kroatië nemen we ook altijd hondenvoer mee en langere kettingen. Vaak lukt het om na een eerste kennismaking met de mensen ze toch te overtuigen dat een spartelend wezen aan een touwtje van een meter in de modder niet echt een leuk leven heeft. Soms is er heel wat overredingskracht nodig en soms kunnen we oprotten.
Twee zussen waren zo arm dat er niet eens een scherp mes was om het veel te korte en strak aangebonden touw rond de hals van hun hond los te snijden. We hebben toen een kwartier lang met een hakbijl geprobeerd het touw los te krijgen. Voor deze hond hebben we ook een hondenhok geregeld. Het was niet om aan te zien wat voor een leven dit dier had.
We bezoeken deze twee zussen nu meer dan een jaar. Soms worden ze boos als we hondenvoer geven. Ze zijn zo straatarm dat ze zich verbazen dat wij om een hond geven. De jongste zus beschuldigt mij ervan dat ik probeer haar hond te vergiftigen. De uit Nederland meegebrachte voederbakken voor de hond (ze wisten niet dat je een hond ook water moest geven) worden dankbaar in gebruik genomen om er sla in te bereiden. En de hond blijft voorlopig op zijn dagelijks rantsoen van water en bloem. We hebben al een keer aangeboden de hond mee te nemen in ruil voor een paar kippen. Maar dat heeft geen zin. Ook zij hebben een lange traditie met honden. Binnen de kortste keren zou er weer zo'n arm wezen aan een touwtje liggen te spartelen. Zo gaat dat hier.
Silvija is een goede vriendin van ons geworden.We vinden elkaar in onze gemeenschappelijke liefde voor dieren en de natuur. Silvija is zich bewust is van de wreedheden tegen dieren in haar land maar wordt er niet moedeloos van. Dat geeft mij kracht en hoop Altijd wordt er wel weer een verwaarloosd jong katje opgenomen in het gezin. Ook ving zij drie maanden lang een prachtige hond op die ik totaal verwaarloosd aantrof in de buurt van Glina. Een oude vrouw die wij bezochten was opgenomen in het ziekenhuis. Niemand bekommerde ze zich om de hond aan de ketting. Het beest lag zijn dood af te wachten. Silvija heeft die hond werkelijk weer uit de dood doen op laten staan.
Ze sliep ooit drie maanden met twee tijgertjes in bed die verworpen waren door de moeder. De dierentuin van Zagreb weet haar te vinden. Haar huis is vol met dieren. Een ara vliegt in het rond en buiten zijn er ganzen, katten, honden, kippen en een aapje. Silvija en ik voelen elkaar aan. Het zijn relaties waarvan je weet dat wanneer je met elkaar praat de woorden meer zijn dan het gesprek alleen. Er is een voortdurende positieve energie in de uitwisseling. Ik ga altijd weer opgebouwd en bemoedigd terug. Ik heb dat nodig als tegenwicht tegen de onverschilligheid en wreedheid.
Marijan vraagt mij waarom ik toch wandel met een hond. Ik zeg hem dat het goed voor de hond is en goed voor mijn rugklachten. Marijan zegt me dat hij de oplossing weet voor rugklachten. Hij vertelt mij dat hij zich tot op zijn onderbroek uitkleed en dan in een rechte positie in een kuip met hooi gaat zitten. Daarna kruipt hij onder de dekens en de volgende dag is zijn rugpijn verdwenen. Hij zegt ook nog ander methodes te hebben voor tumoren.
Een paar weken later spreek ik weer met Marijan. Zijn terrein wordt bewaakt door een Duitse herder en een klein keffertje voor zijn twintig jaar jongere vriendin. Ik vraag hem hoeveel honden hij al heeft gehad in zijn leven. Marijan is de tel kwijt. 'Als ze niet meer voldoen ruil ik ze in', zegt hij. Ik vraag hem hoe dat inruilen werkt. 'Breng je je hond dan weg naar een ander?' 'Ben je gek zegt Marijan, er is niemand die een oud of ziek dier wil hebben'. Als mijn hond ziek wordt ga ik er echt niet mee naar een dierenarts en zo'n spuit om in te slapen kost me meer dan 200 Kuna. Ik graaf gewoon een gat in de grond het bos en dan sla ik met een stuk hout 'm de hersens in.' Ik verstijf even en knik bevestigend dat ik zijn boodschap heb verstaan.
Een Engelsman die we eens ontmoetten vertelde me dat zijn hond zonder pardon door de buurman was neergeschoten omdat hij te dicht bij zijn schapen kwam. Dat lot was ook al twee anderen honden in de straat overkomen.
Uiteindelijk hebben we besloten om onze huishond terug te brengen naar Nederland. Voor hem is er een betere plek gevonden. We hielden hem in huis maar het ging ook niet goed tussen hem en onze zoon.
Met een dame van een honden adoptie organisatie uit Nederland had ik een pittige discussie. Zij haalde de honden uit Kroatië, volgens haar zeggen een barbaars land om ze een beter leven te geven in Nederland.
Maar is een hond in Nederland per definitie gelukkiger met drie kleine rondjes in een stadspark per dag en een warm plekje voor de kachel? (ik chargeer even)
In de Kroatische dorpen eet de hond wat de pot schaft, althans, wat er overblijft. En als er een kip of varken wordt geslacht is er even overvloed. Is dat echt zo slecht? Ik hoorde onlangs dat we met de uitgaven aan hondenvoer in West-Europa miljoenen ondervoede kinderen in Afrika dagelijks een vijf gangen maaltijd zouden kunnen geven.
Met Barbara en Antun heb ik vriendschap gesloten in het dorp. Zij zijn beide achter in de 70 en natuurlijk hebben ook zij hun hele leven al waakhonden. Een vriendelijke border kwispelt me nu iedere morgen tegemoet. Want ik kan het niet laten dat "uitlaten". Hond gelukkig en ik gelukkig. Nee geen honden uit dat "barbaarse" Kroatië halen. Toch maar volhouden en daar waar het kan proberen te veranderen en te verbeteren.
Groeten, René
 |
| Een klein zwerfkatje kwam in juni aangelopen en is nu onze huiskat geworden. Naar goed Nederlands gebruik hebben we hem Kareltje genoemd. |
I love my dog - Cat Stevens
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt me heel moeilijk om al die ellende te zien, fijn dat jullie er iets aan proberen te doen.
BeantwoordenVerwijderen