Mensen ergeren zich aan Donald Trump. Te veel agressie, vrouw-onvriendelijk en een campagne met leugens. Ook ik voel mij prettiger bij iemand die wat milder, minder autoritair en minder dominant overkomt.
Mensen ergeren zich aan de taal en de methodiek van Trump en gaan vervolgens over tot zelf schelden en minachten op facebook. Of erger, jouwen mensen uit die naar het inauguratie feest gaan en bekogelen ze met voorwerpen .
Maar zit alles waartegen wij ons verzetten, alles waar wij ons aan ergeren, toch nog niet diep verscholen in onszelf? Waar komen verzet en ergernis vandaan?
Velen doen Donald Trump af als slecht of als een slechte keuze. Er is dan ergens een maatstaf, iets anders zou dan goed moeten zijn maar is dat de maatstaf zelf? Die maatstaf moet dan toch op zijn minst op veel hoger niveau liggen?
De tegenstellingen tussen recht en links en populistisch en empathisch komen weer levensgroot naar boven deze dagen. Maar welke is dan slecht en welke goed? Waar ligt de maatstaf?
Zou het niet zo kunnen zijn dat ons "goed zijn" net zo is aangetast als de zogenaamde "slechterik" Trump? Als goed en kwaad voortkomen uit hetzelfde geweten en verstand van de mens is dan het goede ook niet aangetast? Zijn onze gedachten over rechtvaardigheid wel het ultieme en hoogst haalbare? Doen ze ook niet te kort?
Heeft de geschiedenis niet bewezen dat in de kern goede initiatieven soms hopeloos uitdraaien op macht, corruptie en bloedvergieten. Het lijkt wel hoe goed we het ook willen doen dat telkens weer de machine op hol slaat en de mens opnieuw moet beginnen op zijn eigen puinhopen. Is het hele verlangen naar rechtvaardiging, eenheid en saamhorigheid ook niet enorm aangetast door gerechtvaardigd egoïsme?
Wie ziet dat door de kennis van goed en kwaad het goede alsmede het kwade in gelijke wijze zijn aangetast in hem of haar diepste wezen bant de ergernis en het innerlijk verzet uit. Deze stopt met beschuldigen en vingerwijzen naar de slechterik.
Er is een veel diepere bron van rechtvaardigheid nodig waarbij de mens eerst verlost moet worden van zijn kennis over goed of kwaad. Want goed en kwaad zijn beide in de ban van "zelf" of ook wel "ego". Mensen die voortdurend oordelen vallen in dezelfde valkuil waar hun subject van oordeel zich waarschijnlijk al in bevindt. Het oordeel komt als een boemerang terug.
Als je mensen veroordeelt heb je geen tijd om van ze te houden. En liefde is schoner dan haat. Wanneer we protesteren tegen haat moeten we ons goed bewust zijn van onze eigen diepste emoties en vrij zijn van oordeel.
Er is geen goed en slecht meer in de wereld waarin de mens bevrijd is van zijn grootste kwelmeester, het voortdurende oordelen van het verstand. Wanneer we alleen maar denken in goed of slecht laat dat in hoge mate onze onbewustheid zien.
Groetjes, René
